Żywienie bydła opasowego od A do Z

Bydło opasowe to krzyżówka buhajów ras mięsnych z towarowymi krowami mlecznymi. W Polsce to rasy o dwukierunkowym typie użytkowym mleczno-mięsnym, mięsno-mlecznym oraz typowo mlecznym lub typowo mięsnym. Tego typu hodowla wymaga konkretnego podejścia żywieniowego, by była opłacalna. Podstawą planowania żywienia jest zdrowie bydła oraz zwiększenie potencjału zarobkowego na owej hodowli. Zależnie od możliwości paszowych, więc de facto finansowych, przerobowych i związanych z infrastrukturą gospodarstwa czy przedsiębiorstwa rolnego wyróżnia się trzy główne rodzaje żywienia bydła opasowego. Oczywiście, co ważne, inaczej karmi się cielęta, bydło rzeźne czy razówki.

Trzy główne systemy opasu (żywienia bydła opasowego)

1. Opas intensywny

Celem tego systemu żywienia jest możliwie największe zwiększenie masy ciała bydła w stosunkowo krótkim czasie. Zwierzęta całoroczne mają do dyspozycji budynki inwentarskie i nie korzystają z wybiegów. Stosuje się tu paszy dla bydła treściwe oraz objętościowe - siano i kiszonki z kukurydzy. W systemie intensywnego opasu najlepiej sprawdzą się młode buhaje do 600 kg i jałówki maksymalnie do 400 kg. 

2. Opas półintensywny

Cały proces trwa do 22 miesięcy, a zwierzęta osiągają masę między 500 a 550 kg. System ten dzieli się na dwa etapy.  W pierwszym etapie, rozpoczynającym się po ukończeniu 6-go miesiąca życia bydło całodobowo przebywa na pastwisku, żywiąc się jedynie zielonką. Później przechodzi się do opasu intensywnego.

3. Opas ekstensywny

Trwa do 24-30. miesiąca życia zwierzęcia. Jałówki i wolce, najczęściej wykorzystywane w tym systemie, karmione są kiszonką z kukurydzy, sianokiszonką i produktami ubocznymi przemysłu rolno-spożywczego. Dzienny przyrost masy to około 600-800 g, a po zakończeniu ważą około 500 kg.